Metoda PNF (Proprioceptiv Neuromuscular Facilitation) – w tłumaczeniu torowanie nerwowo-mięśniowe. Jest przykładem neurofizjologicznego kompleksowego systemu oddziaływania terapeutycznego opartego na najnowszych osiągnięciach nauk medycznych, którego istotę zawarto w nazwie: proprioceptywne (dotyczące receptorów ciała) nerwowo-mięśniowe torowanie (ułatwianie, facilitowanie) ruchu. 
Opierając się na budowie anatomicznej człowieka PNF proponuje ruchy naturalne, przebiegające trójpłaszczyznowo, zbliżone do aktywności dnia codziennego. Według PNF, proponowana pacjentowi terapia ma być bezbolesna i funkcjonalna, to znaczy zgodna z potrzebami ruchowymi zgłaszanymi przez chorego i wzorowana na naturalnych ruchach zdrowego człowieka.

Masaż tensegracyjny, jak wskazuje nazwa, opiera swoje założenia metodologiczne na zasadzie tensegracji (przenoszenie napięć). Zjawisko tensegracji wykorzystywane jest w celu dokonania oceny zaburzeń występujących w obrębie tkanek miękkich układu ruchu. Na jej podstawie fizjoterapeuta ustala, które tkanki i w jakiej kolejności należy masować w celu przywrócenia prawidłowego rozkładu napięcia spoczynkowego mięśni i powięzi w poszczególnych układach. Po wykonaniu masażu tensegracyjnego dokonywana jest ponowna ocena dolegliwości bólowych, dzięki której możemy zobaczyć jak bardzo skuteczny był masaż.

Suche igłowanie (igłoterapia, ang. dry needling) jest skuteczną metodą leczenia, która wykorzystuje bardzo cienkie igły bez jakichkolwiek substancji, aby osiągnąć swój cel. Wskazania do leczenia suchymi igłami to m.in. bóle mięśni, łokieć tenisisty czy bark zamrożony. Igłoterapia sucha nie boli i nie ma poważnych skutków ubocznych, należy jednak liczyć się z przeciwwskazaniami. Dokładny mechanizm suchego igłowania nie jest znany. Bez wątpienia igłowanie stymuluje lokalne przekrwienie co w przypadku obkurczonych naczyń w punktach spustowych ma duże znaczenie. Jest istotne, aby stosowanie igieł postrzegać jako jeden z elementów ogólnego procesu leczenia rehabilitacyjnego.